ما یاد نگرفته ایم شبیه افراد بزرگسال بالغ در رابطه مان رفتار کنیم. اغلب اوقات از طریق پرخاشگری منفعلانه پاسخ می دهیم و علت ناراحتی و خشم مان را بیان نمی کنیم، در عوض قهر می کنیم، با طرف مقابل مان خصمانه رفتار میک نیم بدون اینکه علت این رفتار را بداند. انتظار داریم دیگران ذهن ما را بخوانند و از نیازها و خواسته های ما خبر داشته باشند و اگر نتوانند پاسخگوی نیاز ما باشند قشقرق به پا می کنیم. زمانی که دچار ابهام می شویم و علت رفتار دیگری را نمی دانیم به جای پرسیدن علت، در ذهنمان فرضیه سازی می کنیم، به جای او فکر می کنیم، به جای او تصمیم می گیریم و در نهایت به نفع خودمان دست به پیش بینی می زنیم، شواهد تاییدکننده فرضیه های ذهنی مان را پیدا می کنیم و آنها را تایید می کنیم. ما انتظار داریم سایرین ذهن ما را بخوانند و یا فکر می کنیم هر چیزی که ما فکر می کنیم درست است. غافل از اینکه نه ما توانایی ذهن خوانی داریم و نه دیگران. یکی از نشانه های عدم بلوغ در رابطه عدم بیان مسائل و انتظارات و خواسته ها و همچنین توقع فهمیدن همه مسائل توسط دیگری بدون بیان آن ها است.

باید یاد بگیریم و تمرین کنیم: - اگر حالمان بد است به جای آنکه بگوییم چیزی نیست، در مورد آن حرف بزنیم. - اگر انتظار و خواسته ای داریم آن را مطرح کنیم. - اگر نیاز به زمان و تنهایی و خلوت داریم حتما بگوییم. برای مثال بگوییم: در حال حاضر نیاز به تنهایی دارم، خلوت و تنهایی به من کمک می کند خودم را پیدا کنم و انرژی بیشتری برای رابطه داشته باشم. - روشن و بیواسطه ارتباط برقرار کنیم، پیام های مبهم و غیر مستقیم احساس ناامنی روانشناختی ایجاد می کنند. - مثلا بگوییم من به خاطر اتفاقی که دیشب افتاد ناراحتم، میتوانیم در مورد آن صحبت کنیم؟ - یا بگوییم من اینجا هستم که تو در مورد ناراحتی و مسائلی که برایت پیش آمده صحبت کنی. - یا بگوییم اتفاقاتی که افتاده باعث شده من دچار ابهام شوم و به درستی متوجه منظور تو نشوم، به من کمک کن که به درک بهتری از تو برسم. مکالمات و نحوه برقراری ارتباط علاوه بر عدم مهارت، ناشی از مشکلات و ناامنی درونی ماست. گاهی ما می دانیم که در حال حاضر بهترین کار این است که در مورد موضوعات صحبت کنیم ولی مانعی درونی وجود دارد که از بیان و ابراز ناراحتی، خشم، نیاز، انتظار، ابهام و ... خودداری می کنیم. ترس از طرد شدن، ترس از قضاوت و ارزیابی شدن توسط دیگران و ترس از صمیمیت از دسته عواملی هستند که مانع بیان بالغانه نیازهای ما می شود. آنچه در این زمینه میتواند کمک کننده باشد شناخت عوامل بازدارنده درونی برقراری ارتباط می باشد. اینکه بدانید ارتباط ناپخته شما از کجا تغذیه می شود گام اول در بهبود روابط بین فردی و رسیدن به رابطه ای امن و پایدار است.